หลังจากรางวัลสิงโตทองคำ (Golden Lion) รางวัลสูงสุดของเทศกาลหนังเวนิส ตกเป็นของ Happening ของออเดรย์ ดีว็อง (Audrey Diwan) นอกจากผู้กำกับชาวฝรั่งเศสจะสร้างประวัติศาสตร์ด้วยการเป็นผู้กำกับหญิงคนที่หกที่ได้รางวัลนี้ ต่อจาก มากาเร็ธ ฟอน ทร็อตตา (Margarethe von Trott), อานเญส วาร์ดา (Agnès Varda), มีรา แนร์ (Mira Nair), โซเฟีย คอปโปลา (Sofia Coppola), โคลอี้ เจา (Chloé Zhao) นี่ยังเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่คานส์และเวนิสต่างมีผู้ชนะรางวัลสูงสุดเป็นผู้กำกับหญิงในปีเดียวกัน

คิดแบบเข้าข้างตัวเอง หากรางวัลสูงสุดของเทศกาลตกเป็นของหนังขวัญใจมหาชนอย่าง The Power of the Dog, Spencer หรือแม้แต่ The Hand of God มันคงเป็นการตัดสินใจที่ ‘ง่ายกว่า’ และน่าจะสร้างความมวลความปลื้มปิติในวงกว้างได้มากกว่า แต่ก็นั่นแหละ การไม่โอนอ่อนผ่อนตามกระแสที่เชี่ยวกรากเช่นนี้คงเป็นเหตุผลที่เทศกาลหนังอย่างคานส์และเวนิสยังคงสำคัญกับวงการภาพยนตร์ และจะคงความสำคัญต่อไปอีกนานแสนนาน ตราบใดที่เขายังกล้าหันสปอตไลต์ไปหาบรรดาหนังตกขอบในหมู่หนังชายขอบ โดยเฉพาะในเวลาที่คนส่วนใหญ่ยังมองไม่เห็นหนังเหล่านี้

จริงอยู่ที่หลายครั้งหลายครา ท้ายที่สุดแล้วหนังก็อาจจะไม่สามารถแบกรับความคาดหวังอันหนักอึ้งที่ตามมาได้ไหว ตัวเลือกที่กล้าหาญอาจจะถูกกล่าวหาว่าเป็นเพียงตัวเลือกที่โง่เขลา แต่มันคงไม่สำคัญเท่ากับการที่เราในฐานะคนรักหนัง ได้รู้สึกถึงความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่า ‘ซีนีม่ายังไม่ตาย’ โชคดีจริง ๆ ที่บงจุนโฮและคณะกรรมการ (รวมย้อนไปถึงสไปค์ ลีและคณะด้วย) กล้าที่จะกาช๊อยส์ที่ ‘ยากกว่า’ ด้วยการมอบรางวัลให้แก่หนังที่ต้องใช้คำว่าทั้งรองบ่อนและนอกสายตา นี่คือการตัดสินใจที่กล้าหาญมาก ๆ และกล้าพูดว่า Cinema ไม่สามารถ Long Live ได้หากเราสูญเสียสิ่งนี้ไป